Con la tecnología de Blogger.

Creative Commons

lunes, 18 de julio de 2016

以心伝心 (Ishin-denshin*)

Lo que la mente piensa, el corazón lo transmite
*Expresión tradicional en Japón, que expresa la capacidad para saber leer el alma de un individuo

Imagen: Marta Santos

“Todas las historias han sido escritas ya en algún lugar. Solo hay que concentrarse, dejar que lleguen. Tu mente solo es un obstáculo, y aun así, sigues pensando que para encontrar la historia perfecta necesitas usarla. A menudo, para evitar algo, acabamos provocando acontecimientos que nos llevan a que suceda”.

Esto dijo aquella musa, y luego se retiró.

Era frecuente que me visitara. Ella siempre estaba ahí, susurrándome lo que debía escribir. Yo nunca pensaba las cosas, pero al final, todas las frases, tramas, personajes y situaciones acababan tomando un rumbo sorprendente. La coherencia del texto resultante parecía imposible de conseguir sin premeditación; y sin embargo, así era.

Por eso me sentía tan extraña cuando leía mis propias historias. Sabía que no eran mías. Salían de algún lugar de mí que no estaba presente siempre. Era un lugar muy profundo. Parecía una pescadora que iba en su barco un día de tormenta y que sacaba peces del fondo del lago, de un lugar que nunca conocía el viento ni la tempestad.

En ese lugar no existía el bien ni el mal. Las cosas simplemente eran, y fluían. Ahora eran de una manera; más tarde se convertían en otra. Juzgarlas implicaba resistencia, detener el ritmo, internarse por los caminos complicados que siempre construye el ego.

“Qué dirán, qué pensarán cuando lean esto. ¿Les gustará? ¿Lo verán?”

Cuando lograba olvidarme de estas preguntas y todo me daba igual, los textos crecían como plantas en primavera. Abrían sus hojas, alargaban su tallo, buscaban el sol y acababan desplegando sus flores. Pero en un descuido, en un caprichoso descuido, podían volver a replegarse sobre sí mismos y meterse bajo tierra. Por eso había que vigilar los pensamientos.

No, escribir no era complicado. Lo complicado comenzaba cuando pensaba más allá. Si me centraba en las teclas, ellas fluían solas. Era la simplicidad y la autenticidad máxima. Cuando el ordenador se convertía en una prolongación de mi cuerpo y conseguía fundirme con él para que reflejara con exactitud lo que yo era.

Desnudaba mi mente, mis complejos, pero no me importaba. Deseaba que alguien me conociera, aunque sabía que era complicado. Si alguien llegaba a leerme, solo acertaría a descifrar su propia alma. Me interpretaría con el lenguaje de su realidad, no con el lenguaje de la mía. Si alguien adora a una figura ensangrentada y clavada en una cruz en España, se considerará normal. En un país musulmán lo considerarán idolatría. Y también hay personas que considerarán tarado a cualquiera de los dos. 

lunes, 11 de julio de 2016

A flor entre as silveiras

Ilustración: Marta Santos
Era unha vez unha flor que medraba no medio da maleza. Medraba pouco, pois as silveiras que todo cubrían roubábanlle o aire, os nutrientes e maila luz do sol.

Mellor dito: non é que llos roubaran, senón que collían máis do que lles correspondía, e logo non quedaba para ela.

Mais a pequena flor non se queixaba. Tiña medo. Naquela fraga, se alguén medraba alto e forte, aínda que fora unha silveira, non se lle podía tusir.

Un día, a flor atopouse a piques de esmorecer. As silveiras coméranlle tanto terreo, e tapábanlle tanta luz, que apenas lle quedaban forzas para manterse con vida.
As dúbidas comezaron a bulir no seu caletre.

–Teño que medrar máis para coller máis luz. Senón, hei morrer. Mais se o fago, as silveiras anoxaranse moito comigo.

A flor mirou cara arriba, e viu as silveiras que eran grandes e fortes. Xamais podería medrar coma elas. Ela non tiña forza. Ela era unha flor pequena e feble. Non tiña máis opción que deixarse morrer...
Esta conclusión deixouna amoucada.

Así e todo, aceptouna. Comezou a murchar e deixouse caer, pouquiño a pouquiño, na terra.
Unha pequena fada que pasaba por alí viuna, e non puido evitar espantarse. Agora ben, como era unha fada, deseguida se repuxo e tomou acción. Colleu unha pequena regadeira e botoulle auga á desfalecida flor. Engadiulle abono á terra que a rodeaba e retirou un pouco as silveiras para lle deixar claridade á plantiña que xa estaba a piques de murchar. As silveiras protestaron un pouco, pero quedaron tranquilas.

A flor, confusa, volveu en si e quedou abraiada ao ver a pequena fada coidando dela.

– Quen es? Por que me coidas? Non te preocupes por min, son unha pequena flor e xa estou a piques de morrer.

A fada, tristeira ao escoitar as verbas daquela plantiña, replicoulle:

–Non te deixes morrer. Non o fagas nunca. Nesta fraga non medran as flores dende hai séculos. As silveiras chegaron un día de outono de fai moito, moito tempo, e acapararon toda a terra para elas. Dende entón non vin ningunha flor por aquí. Cando te vin, aínda que estabas desfalecida, por primeira vez tiven esperanza. A fraga precisa que medren as flores coma ti para volver a ser a de sempre.

A flor dubidou, pero decatouse de que medrar xa non era unha cuestión dela soa. Que ela medrara era necesario para a fraga. Ela amaba moito aquela fraga que a vira nacer, e o amor que sentía por aquela terra deulle forzas.

–Está ben, medrarei. Non será doado, pero aínda que me teña que enfrontar por primeira vez ás silveiras, fareino.

Dito isto, a flor fixo a fotosíntese aproveitando as forzas que lle deran a auga, o abono e a luz que lle proporcionara a fada. Comezou a medrar moi grande e moi forte, pero lentamente como fan todas as plantas. Por iso as silveiras tardaron moito en decatarse de que a flor estaba medrando. Pero o proceso non se detivo, e chegou o momento no que a flor estaba a piques de ser tan alta coma as silveiras.

Aquel intre era o decisivo.

A flor tería que falar con elas para que a deixasen recibir a luz que lle correspondía. Tería que sacar o valor que nunca tivo para enfrontarse ás silveiras e reclamar o que era seu. Sabía que elas se ían incomodar, sabía que non a ían deixar medrar polas boas porque levaban tantos anos abusando que pensaban que o que roubaban era o xusto. Pero se non llo dicía, tería que renunciar á luz do sol e acabaría murchando de novo.

–Oes, ti, quita do medio que nos estás roubando a luz –comezaron as silveiras.
–A luz do sol é para todas –replicou a flor, que xa non se sentía tan pequena. Non obstante, aínda había un deixe de medo nas súas verbas. Tremíanlle as follas.
–Como dis? –incomodouse a silveira máis grande–. Pero ti quen cres que es?

A flor non se arredou. Notaba o seu talo tremente, mais as palabras da fada xurdiron deseguida na súa cabeza:

“Cando te vin, aínda que estabas desfalecida, por primeira vez tiven esperanza. A fraga precisa que medren as flores coma ti para volver a ser a de sempre.”

Non importaba que tremera. Non importaba que tivera medo. O único importante era que, se non se enfrontaba ás silveiras, ninguén o faría por ela, e a fraga tería menos flores das que xa tiña. Non podía deixar ás silveiras arrasar con todo outra vez. Así que, de corrido e sen respirar sequera, falou.

–Vós non sodes as donas da fraga. Fai moitos, moitos anos, vivíamos nela todas as plantas tranquilamente. Pero un día chegastes vós. E, no canto de respectar o equilibrio e a harmonía da fraga, deixástesvos levar pola vosa cobiza. Xa tiñades dabondo para vivir, pero desexastes máis. Máis luz, máis terra, máis auga que as outras plantas. E comezastes a roubarnos ás demais o que necesitabamos para vivir. Deixastes a fraga sen flores, e non vos importou. Con todo, agora vos digo: a fraga non é vosa. A luz, a terra e a auga son para todas. Se vós non o entendedes, se vós non o respectades, entón as únicas que sobran aquí sodes vós.

As silveiras anoxáronse coma nunca na vida se anoxaran. Comezaron a insultar á flor, incluso trataron de picarlle cos seus pinchos aínda que non lle alcanzaban. A flor aguantou no seu lugar, queda, sen moverse.

As silveiras continuaron alborotadas durante moito tempo, mais cansáronse de berrar e loitar sen que a flor reaccionara violentamente, e o seu enfado foi esmorecendo e converténdose nunha silenciosa hostilidade. Hostilidade que, así a todo, deixaba á flor tranquila e outorgáballe a luz, a terra e a auga que precisaba.

Pois as silveiras, aínda que non o recoñecesen por fóra, sabían que non tiñan dereito a roubarlle toda a luz, toda a terra e toda a auga e fóranse retirando, deixándolle un pequeno espazo á flor que esta aproveitou para medrar todo o que precisaba.

Ela decatouse de que as silveiras só roubaban porque ninguén con forza interior lles dixera nada.

Pasaron os anos, e a fada que animara á flor volveu pola fraga. Agora era un lugar completamente diferente. Moitas plantas de tódalas especies imaxinables volvían darlle vida a aquel lugar, mentres as silveiras permanecían nun recuncho.

A flor protagonista do conto medraba espléndida e feliz, e a fada preguntoulle o por que de tanto cambio.

–Despois de enfrontarme ás silveiras, e de ver que conseguira medrar, moitas flores pequenas que estaban esmorecendo coma min e que case non se vían, decidiron imitarme. As flores creceron e creceron por toda a fraga, mentres as silveiras volveron ó recuncho que lles correspondía.

lunes, 4 de julio de 2016

Ήλιος - Helios

Ilustración: Marta Santos

—Siempre llevo el sol aquí, en este remolque, por si hace falta alumbrar —aseveró la niña con rotundidad. Su mirada hablaba con el suelo. Era como si yo no estuviese a su lado.
—¿Y si se apaga? —susurré, intentando ser amable.
—No seas ingenua. También llevo cerillas para volverlo a encender.

Me callé. Aquella verdad era incuestionable, no había nada más que decir. Entonces levanté mi cuerpo y observé que la hierba había teñido de verde mi vestido. Suspiré, resignada. Vivir lavando manchas comenzaba a cansarme.

Paseé durante un rato con pasitos cortos, observándola. Su vestido blanco parecía volverse rosa con cada soplo de viento; pero solo era una impresión mía. De lo que estaba segura era que su cuerpo era pequeño y que se hallaba sentado en la orilla de aquel lago, sosteniendo con los dedos  una fina cuerda que terminaba en un cajón de plástico con ruedas. Allí no había ningún sol, pero no sería yo quien lo negase. Era bonito imaginarlo.

De repente, ella se levantó.

—Tengo que irme. Mamá me espera.

La pregunta bombardeó mi cabeza otra vez. La contención y las ganas de hablar volvieron a luchar dentro de mi cráneo, en la épica y eterna batalla que se vuelve a librar cada día ante cada situación. Esta vez ganaron las ganas de hablar.

—¿Conoces al Principito?

Ella no dudó.

—Pues claro. Y a su rosa también. Pero ahora no puedo contártelo, me tengo que marchar.

Aquella afirmación no podía quedarse ahí. Necesitaba más. Así que me aferré a su cajón de plástico vacío.

—Espera, por favor. Solo una cosa.
—¡Mi madre me espera!
—Sólo… Solo dime si es verdad que vive entre las estrellas.

Ella sonrió, y le dio un tirón a su cajón de plástico para soltarlo de mis manos.

— ¿Acaso no vivo yo allí también?
—Pero el Principito… A lo mejor podía haber muerto. Se quedó en el desierto de noche, solo, con una serpiente, y luego desapareció.

Esta vez le provoqué una sonora carcajada.

— ¡Qué cosas tienes! ¿Cómo iba a morir? Nadie se muere de verdad. Esto sólo es un juego.

Dicho esto, levantó el cajón de plástico del suelo y lo sostuvo entre sus brazos. Comenzó a caminar hacia el bosque arropándolo como a un niño pequeño. Poco a poco, desapareció entre los árboles. Cuando se fue, todo quedó un poco más oscuro.

Entonces comprobé que tenía razón. En el cajón había un sol, pero yo no lo veía.