 |
Ilustración: Marta Santos |
Era
unha vez unha flor que medraba no medio da maleza. Medraba pouco, pois as
silveiras que todo cubrían roubábanlle o aire, os nutrientes e maila luz do
sol.
Mellor
dito: non é que llos roubaran, senón que collían máis do que lles correspondía,
e logo non quedaba para ela.
Mais
a pequena flor non se queixaba. Tiña medo. Naquela fraga, se alguén medraba
alto e forte, aínda que fora unha silveira, non se lle podía tusir.
Un
día, a flor atopouse a piques de esmorecer. As silveiras coméranlle tanto
terreo, e tapábanlle tanta luz, que apenas lle quedaban forzas para manterse
con vida.
As
dúbidas comezaron a bulir no seu caletre.
–Teño
que medrar máis para coller máis luz. Senón, hei morrer. Mais se o fago, as
silveiras anoxaranse moito comigo.
A
flor mirou cara arriba, e viu as silveiras que eran grandes e fortes. Xamais
podería medrar coma elas. Ela non tiña forza. Ela era unha flor pequena e
feble. Non tiña máis opción que deixarse morrer...
Esta
conclusión deixouna amoucada.
Así
e todo, aceptouna. Comezou a murchar e deixouse caer, pouquiño a pouquiño, na
terra.
Unha
pequena fada que pasaba por alí viuna, e non puido evitar espantarse. Agora
ben, como era unha fada, deseguida se repuxo e tomou acción. Colleu unha
pequena regadeira e botoulle auga á desfalecida flor. Engadiulle abono á terra
que a rodeaba e retirou un pouco as silveiras para lle deixar claridade á
plantiña que xa estaba a piques de murchar. As silveiras protestaron un pouco,
pero quedaron tranquilas.
A
flor, confusa, volveu en si e quedou abraiada ao ver a pequena fada coidando
dela.
–
Quen es? Por que me coidas? Non te preocupes por min, son unha pequena flor e
xa estou a piques de morrer.
A
fada, tristeira ao escoitar as verbas daquela plantiña, replicoulle:
–Non
te deixes morrer. Non o fagas nunca. Nesta fraga non medran as flores dende hai
séculos. As silveiras chegaron un día de outono de fai moito, moito tempo, e
acapararon toda a terra para elas. Dende entón non vin ningunha flor por aquí.
Cando te vin, aínda que estabas desfalecida, por primeira vez tiven esperanza.
A fraga precisa que medren as flores coma ti para volver a ser a de sempre.
A
flor dubidou, pero decatouse de que medrar xa non era unha cuestión dela soa.
Que ela medrara era necesario para a fraga. Ela amaba moito aquela fraga que a
vira nacer, e o amor que sentía por aquela terra deulle forzas.
–Está
ben, medrarei. Non será doado, pero aínda que me teña que enfrontar por
primeira vez ás silveiras, fareino.
Dito
isto, a flor fixo a fotosíntese aproveitando as forzas que lle deran a auga, o
abono e a luz que lle proporcionara a fada. Comezou a medrar moi grande e moi
forte, pero lentamente como fan todas as plantas. Por iso as silveiras tardaron
moito en decatarse de que a flor estaba medrando. Pero o proceso non se detivo,
e chegou o momento no que a flor estaba a piques de ser tan alta coma as
silveiras.
Aquel
intre era o decisivo.
A
flor tería que falar con elas para que a deixasen recibir a luz que lle
correspondía. Tería que sacar o valor que nunca tivo para enfrontarse ás
silveiras e reclamar o que era seu. Sabía que elas se ían incomodar, sabía que
non a ían deixar medrar polas boas porque levaban tantos anos abusando que
pensaban que o que roubaban era o xusto. Pero se non llo dicía, tería que
renunciar á luz do sol e acabaría murchando de novo.
–Oes,
ti, quita do medio que nos estás roubando a luz –comezaron as silveiras.
–A
luz do sol é para todas –replicou a flor, que xa non se sentía tan pequena. Non
obstante, aínda había un deixe de medo nas súas verbas. Tremíanlle as follas.
–Como
dis? –incomodouse a silveira máis grande–. Pero ti quen cres que es?
A
flor non se arredou. Notaba o seu talo tremente, mais as palabras da fada
xurdiron deseguida na súa cabeza:
“Cando
te vin, aínda que estabas desfalecida, por primeira vez tiven esperanza. A
fraga precisa que medren as flores coma ti para volver a ser a de sempre.”
Non
importaba que tremera. Non importaba que tivera medo. O único importante era
que, se non se enfrontaba ás silveiras, ninguén o faría por ela, e a fraga
tería menos flores das que xa tiña. Non podía deixar ás silveiras arrasar con
todo outra vez. Así que, de corrido e sen respirar sequera, falou.
–Vós
non sodes as donas da fraga. Fai moitos, moitos anos, vivíamos nela todas as plantas
tranquilamente. Pero un día chegastes vós. E, no canto de respectar o
equilibrio e a harmonía da fraga, deixástesvos levar pola vosa cobiza. Xa
tiñades dabondo para vivir, pero desexastes máis. Máis luz, máis terra, máis
auga que as outras plantas. E comezastes a roubarnos ás demais o que
necesitabamos para vivir. Deixastes a fraga sen flores, e non vos importou. Con
todo, agora vos digo: a fraga non é vosa. A luz, a terra e a auga son para
todas. Se vós non o entendedes, se vós non o respectades, entón as únicas que
sobran aquí sodes vós.
As
silveiras anoxáronse coma nunca na vida se anoxaran. Comezaron a insultar á
flor, incluso trataron de picarlle cos seus pinchos aínda que non lle
alcanzaban. A flor aguantou no seu lugar, queda, sen moverse.
As
silveiras continuaron alborotadas durante moito tempo, mais cansáronse de
berrar e loitar sen que a flor reaccionara violentamente, e o seu enfado foi
esmorecendo e converténdose nunha silenciosa hostilidade. Hostilidade que, así
a todo, deixaba á flor tranquila e outorgáballe a luz, a terra e a auga que
precisaba.
Pois
as silveiras, aínda que non o recoñecesen por fóra, sabían que non tiñan
dereito a roubarlle toda a luz, toda a terra e toda a auga e fóranse retirando,
deixándolle un pequeno espazo á flor que esta aproveitou para medrar todo o que
precisaba.
Ela
decatouse de que as silveiras só roubaban porque ninguén con forza interior
lles dixera nada.
Pasaron
os anos, e a fada que animara á flor volveu pola fraga. Agora era un lugar
completamente diferente. Moitas plantas de tódalas especies imaxinables volvían
darlle vida a aquel lugar, mentres as silveiras permanecían nun recuncho.
A
flor protagonista do conto medraba espléndida e feliz, e a fada preguntoulle o
por que de tanto cambio.
–Despois
de enfrontarme ás silveiras, e de ver que conseguira medrar, moitas flores
pequenas que estaban esmorecendo coma min e que case non se vían, decidiron
imitarme. As flores creceron e creceron por toda a fraga, mentres as silveiras
volveron ó recuncho que lles correspondía.